Przekładnie, w których w celu uzyskania transmisji mocy i zmiany parametrów ruchu zastosowano połączenia mechaniczne, nazywane są przekładniami mechanicznymi. Tego rodzaju urządzenia można podzielić na trzy podstawowe rodzaje: przekładnie cięgnowe, cierne oraz zębate.
Mianem przekładni cięgnowej określana jest przekładnia mechaniczne, w której element napędzający łączy się fizycznie z elementem napędzanym za pomocą cięgna. Tego rodzaju przekładnie mają jedną podstawową zaletę - jej poszczególne człony mogą być od siebie oddalone nawet na znacznej odległości, dzięki czemu możliwe jest zastosowanie znacznie swobodniejszej geometrii całej przekładni. Przekładnie cięgnowe dzielą się na:
tego rodzaju przekładnie mechaniczne wykorzystują dwa poruszające się elementy (najczęściej wykonują one ruch obrotowy), które poprzez docisk wytwarzają połączenie cierne. Za przeniesienie napędu odpowiada powstająca między nimi siła tarcia. Tego rodzaju konstrukcja pozwala na swobodne kształtowanie geometrii przekładni, nie bez znaczenia jest też fakt, że może ona pełnić także funkcję sprzęgła poślizgowego. Wadą tego rodzaju konstrukcji jest dość szybkie zużycie materiału ciernego oraz problemy z chłodzeniem przy większych mocach, zatem przekładnie cierne stosuje się najczęściej w elementach drobnych.
Ten rodzaj przekładni mechanicznej przenosi napęd za pośrednictwem zazębiających się kół zębatych. Podział przekładni ze względu na ilość stopni rozróżnia:
Ze względu na umiejscowienie zazębienia rozróżnia się przekładnie z zazębieniem wewnętrznym i zewnętrznym.
Ze względu na rodzaj przenoszonego ruchu przekładnie zębate dzieli się na przekładnie obrotowe, gdzie pracują dwa koła zębate i przekładnie liniowe, w których koło zębate zazębia się z listwą zębatą.
Przekładnie zębate cechują się niewielkimi gabarytami, cichą i równomierną pracą i wysoką sprawnością. Do ich największych wad można natomiast zaliczyć sztywną geometrię, konieczność zastosowania wydajnego układu smarowania oraz brak zabezpieczenia przed przeciążeniem.